„Ne može pomirenje da dođe iz pravca jednostranog izvinjenja. Mora da bude sa obje strane, mora da bude usmjerena s obje strane. Mora da bude zasnovana na činjenicama, na stvarima koje su provjerljive, a ne na fabrikovanim, izmišljenim izvještajima evropske birokratije, koja, mogu slobodno da kažem, podešena“, kaže Aleksandar Zekić.
„Ako šta treba istraživati to je da se dođe do jedne istine a ne do jednostranog nametanja nekih stvari koje nikada neće doprinijeti miru. Čak će ostati kao tempirana bomba i oni to namjerno po meni i rade, stranci, ostavljaju stvari neriješene i jednostrane. Kako bi sutra, kada im se prohtije, opet mogli neko novo žarište da otvore“, ističe Nemanja Zekić.
Zekići su samo jedna od hiljada srpskih porodica koje do danas nisu dočekale pravdu. Ostali su da žive u Srebrenici i blizu te opštine. Suživot je, kažu, nemoguć dok se nameće kolektivna odgovornost srpskom narodu.
„Kakva kolektivna odgovornost, pa gdje to ima na svijetu? Što nisu Nijemci proglašeni kolektivno za genocid nad pola Evrope. Zašto njih nikada niko nije sudio? Zašto nisu hrvati proglašeni za Jasenovac? Zašto nisu naše žrtve priznate tokom ovog rata?“, pita Mira Zekić.
Rezolucija koju u Generalnoj skupštini UN-a pokušavaju da proguraju Bošnjaci, podgrijaće vatru u osjetljivom području kakvo je Srebrenica, poručuju Srbi iz tog kraja. Podsjećaju na sela u i oko Srebrenice u kojima su u toku Odbrambeno-otadžbinskog rata pripadnici tzv. Armije BiH počinili stravične zločine nad srpskim civilima. Prema zvaničnim podacima, ubijeno je oko 3.200 Srba iz tog kraja. Glas porodica koje traže pravdu, u međunarodnoj zajednici izgleda niko ne želi da čuje.
