Kada je nedavno osvanuo bilbord na kojem se reklamira Centar za socijalni rad Banjaluka, javnost u gradu na Vrbasu ostala je zaprepaštena. Čak ni opravdanje koje su poslali u javnost nije uspjelo da izbriše gorak ukus da neko promoviše rad institucije koja se brine o socijalno ugroženim licima.
PIŠE: ALEKSANDAR STOJANOVIĆ
Međutim, nedugo poslije toga čitav grad, odnosno Gradska uprava pretvorena je u Centar za socijalni rad i instituciju koja služi kao fond za isplatu jednokratnih pomoći, a sve to ispraćeno je nevjerovatnom kampanjom i reklamom – onom političkom, onom u kojoj kao nigdje važi pravilo da je „svaka reklama dobra reklama“, jer o tome svi pričaju.
Prvo je Grad Banjaluka, kao jedinica lokalne samouprave, po zahtjevu SNSD-a i koalicionih partnera morala da isplati jednokratnu naknadu medicinskim radnicima, čak i onima koji pripadaju republičkim institucijama, da bi isti subjekti zahtjevali i isplatu porodiljama. Na oko human i korektan gest, pretvorio se u politički kurvaluk, licemjernu igranku, a ove kategorije postale su topovsko meso za hazarderske politike.
S političke, pa i pravne strane u potezu skupštinske većine nema ništa sporno, ali znamo da pravo, a naročito politika, često nisu u saglasju sa moralom i pravdom. No, to ne smije da bude opravdanje, jer svi su dužni i pravo i politiku da učine moralnom, a ne da ih zloupotrebljavaju za sopstvenu promociju i lične obračune. I to važi za obje strane.
U saopštenjima SNSD-a povodom ovih zahtjeva dominira termin „demokratska procedura“ koji se referiše na to da su oni usvojeni u Skupštini grada, ali se, svjesno ili ne, propušta činjenica da su takve odluke prvo donijete na stranačkim ogranima, pod naredbom predsjednika jednog odbora i da one nisu plod unutrašnjeg osjećanja svakog odbornika. I najžalije od svega je što je taj predsjednik zvanje političara stavio ispred zvanja doktora.
Najveća stranka u Republici Srpskoj na prethodnim lokalnim izborima osvojila je, što je svima dobro poznato, 42 opštine u Republici Srpskoj i tri u FBiH, a nijedna od tih lokalnih zajednica zdravstvenim radnicima i porodiljama nije dala jednu marku. Dakle, nemojmo se lagati i budimo pošteni, nije to pitanje brige, nego politike.
Opozicija na nivou Republike Srpske godinama je bila spremna na sve, samo da smjene Dodika. Ogorčeni zbog nemogućnosti da ga pobjede na izborima, često su se ponašali kao bombaši samoubice. Danas, SNSD nakon prvog gubitka u Banjaluci se pretvara u japanske kamikaze. Iz sopstvene sujete i osvete, spremni su da unište sve, pa i sebe same. Ako ovako planiraju da se vrate na vlast i pobjede na izborima, onda se može konstatovati da su se pretvorili u SDS.
Ko god da vodi kampanje i kreira političke platforme ove stranke, izgleda da potpuno zatvara oči pred iskustvima drugih subjekata iz ranijeg perioda, zanemarujući onu da „budala uči na svojim, a pametan na tuđim greškama“.
Stanivuković ima hiljadu mana, ali oni kao da se trude da imaju jednu više. Danas, on radi ono što je Dodik uradio Ognjenu Tadiću u onom čuvenom duelu – samo ih pušta da oni budu gori od njega, a potpuno je nebitno da li je on dobar. Biće na vlasti, sve dok je bolji od njih.
Odluke jednog gradskog odbora vratile su nas u 2006. godinu, a za deset godina moći ćemo da zapjevamo onu poznatu „sve je isto, samo njega nema“. Jer, izgleda da smo upali u krug u kojem se sve ponavlja i iz kojeg nema izlaza.
