Episkop Lavrentije (Trifunović) je rođen na Svetog Savu 1935. godine u Bogoštici kod Krupnja. U rodnom mestu završava osmoletku, gimnaziju u Loznici, a nakon Bogoslovije Svetog Save u Beogradu završava i Pravoslavni bogoslovski fakultet. Odslužio je vojni rok u Skoplju.
Episkop Lavrentije se zamonašio 12. avgusta 1958. u manastiru Krušedolu, a na Preobraženje iste godine od strane tadašnjeg Episkopa sremskog Makarija u Sabornoj crkvi u Sremskim Karlovcima je rukopoložen u čin jerođakona. U čin jeromonaha rukopoložen je na Malu Gospojinu 1961. godine u crkvi Ružici na Kalemegdanu. Tada je postavljen za ekonoma Bogoslovije Svetog Save u Beogradum kao i za duhovnika crkve Ružice.
Na poziv blažene uspomene Mitropolita sarajevskog Nektarija 1962. godine odlazi za misionara na Kuprešku visoravan, gde obnavlja verski život i staru crkvu u Vukovsku. Godine 1964. postavljen je za nastavnika u novoosnovanoj Bogosloviji u manastiru Krki, tako da istovremeno opslužuje dve parohije, a u Ivoševcima obnavlja crkvu Svetog Jovana Krstitelja.
Na Svetom Arhijerejskom Saboru 1967. godine izabran je za Episkopa moravičkiog, vikara Patrijarha srpskog. Hirotonisan je 16. juna iste godine u Sabornoj Crkvi u Beogradu.
Sa blagoslovom Patrijarha srpskog Germana 1967. godine pokreće „Pravoslavlje“, novine Srpske Patrijaršije. Organizuje Versko dobrotvorno starateljstvo pri Arhiepiskopiji beogradsko-karlovačkoj i neumorno radi na formiranju horova, folklornih grupa, dramske sekcije, besplatne dopunske nastave učenicima nižih i viših škola, školu stranih jezika. Sedmično se održavaju duhovna predavanja i prikazuju prigodni filmovi u sali Patrijaršije. Po beogradskim crkvama počinju da se održavaju časovi veronauke.
U julu 1968. predvodi poslanstvo Srpske Pravoslavne Crkve na Četvrtoj skupštini Svetskog saveta crkava u Upsali, Kraljevina Švedska. Na toj skupštini izabran je za člana Centralnog komiteta te organizacije. Tu dužnost je obavljao sedam godina.
Na vanrednom zasedanju Svetog Arhijerejskog Sabora 30. marta 1969. godine izabran je za Episkopa zapadnoevropskog i australijsko-novozelandskog. Pun ideala, vere i rodoljublja, krajnje odan Gospodu i svom narodu, odlazi na ogromnu novoosnovanu Eparhiju, koju tek treba da organizuje bez sredstava i crkvenih objekata, a vernike – emigraciju podeljenu na četnike, ljotićevce i nedićevce sa jedne strane i gastarbajtere iz komunističke Jugoslavije sa druge strane – trebalo je okupiti pod jedan krov. Neumoran, pun optimizma i ljubavi prema svakom Božjem stvoru, putuje uzduž i popreko, pešice, vozom, brodom, kolima od Glazgova do Trsta i od Stokholma do Madrida i sve do daleke Australije i Novog Zelanda. U oskudici srpskih hramova (postojali su samo u Beču, Parizu, Birmingemu i Lidsu) služi po protestantskim i katoličkim crkvama, pre ili posle njihovih bogosluženja. Po većim centrima počinju postepeno da se formiraju parohije, horovi, kola srpskih sestara, folklorne grupe, a ponegde vernici kupuju ili grade crkve, kao na primer u Berlinu, Bilefeldu, Londonu, Darbiju, Korbiju, Lidsu, Nirnbergu, Minhenu, Diseldorfu, gde 1971. godine nabavlja skromnu štampariju „Ostrog“, u kojoj se pored kalendara i prigodne verske literature štampaju i Sabrana dela Svetog vladike Nikolaja Velimirovića.
Početkom 1970. godine episkop Lavrentije odlazi u posetu Australiji. Bio je prvi srpski arhijerej čija je noga kročila na tlo tog najudaljenijeg kontinetna. U toku svoje misije za tri godine stvorio je uslove da se u te krajeve pošalje novi episkop, a on da se posveti samo evropskom delu Eparhije.
Kupuje veliko imanje u nemačkom gradu Himelstiru 1978. godine, u kome smešta Eparhijski centar za Zapadnu Evropu, prenosi štampariju iz Diseldorfa i dopunjuje je savremenim štamparskim mašinama i tako uveliko umnožava izdavačku delatnost Eparhije. U Eparhijskom centru se okuplja srpska omladina, lekari počinju da slave svoju lekarsku slavu, održavaju se sednice Eparhijskog saveta i međucrkveni susreti: Sindesmos svepravoslavna omladina, Filoksenija, razni odbori Evropskog i Svetskog saveta crkava i brojne druge aktivnosti, a 1989. godine povodom obeležavanja 600 godina od Kosovske bitke održan je višednevni simpozijum na temu „Kosovska bitka i njene posledice“. Himelstir je postao mesto hodočašća za srpske vernike u Zapadnoj Evropi, pa i daljoj dijaspori.
Da bi sačuvali vezu sa korenima, a radi duhovnog osveženja, za sve veće praznike i skupove, blažene uspomene episkop Lavrentije je pozivao iz Otadžbine horove, predavače, poznate duhovnike, monahe i monahinje, folklorne grupe. Episkopov neumorni, nesebični i mukotrpni rad na njivi Gospodnjoj dobro je zapažen, jer je pažljivo praćen i u dijaspori i u zemlji, kako od verujućih, tako i od neverujućih. Evropski komitet crkava za pomoć stranim radnicima u Zapadnoj Evropi 1973. godine izabrao je episkopa Lavrentija za svog potpredsednika. Bio je dugogodišnji član Evropskog i Bliskoistočnog Biblijskog društva i predsednik Biblijskog društva Srbije, kao i dugogodišnji predsednik Srpsko-nemačkog društva za saradnju.
Na molbu Svetog Arhijerejskog Sinoda 1984. godine episkop Lavrenije odlazi u Ameriku radi pregovora sa mitropolitom Irinejem o mogućnosti prevazilaženja raskola u Srpskoj Crkvi, čime je dao veliki doprinos konačnom izmirenju.
Posle dvadeset dve godine provedene u Zapadnoj Evropi, episkop Lavrentije ostavlja iza sebe gotovo u svakom većem gradu crkvu ili kapelu sa potrebnim objektima, organizovani verski i duhovni život i uređen eparhijski centar u Himelstiru, a pre svega ostavlja ljubav među svojim vernicima i strancima u čijim je zemljama misionario. Za to vreme nije izgubio ni jednog svog vernika, a mnogi su upoznali i zavoleli sveto pravoslavlje u Španiji, Holandiji, Švedskoj i drugim zemljama u kojima je službovao.
U Gifhornu kod Hanovera g. Horst Vrobel je, uz savete i blagoslov episkopa Lavrentija, podigao na teritoriji svog Internacionalnog muzeja prelepu crkvu koju je posetio i sam ruski patrijarh Aleksej, a osvetio današnji patrijarh Kiril sa osam pravoslavnih episkopa 1995. godine. Od tada u njoj pravoslavni redovno vrše svoja bogosluženja, a do danas je kršteno blizu tri hiljade dece i odraslih, većinom Rusa pod jurisdikcijom Moskovske Patrijaršije.
Episkop Lavrentije je 25. juna 1989. godine izabran za Episkopa šabačko-valjevskog, sa tim da i dalje administrira Eparhijom zapadnoevropskom. Od 1989. do 2012. godine pod njegovom upravom podignute su nove i obnovljene stare bogomolje i parohijski domovi, a zaživelo je trinaest novih manastira – tri u današnjoj Eparhiji valjevskoj: Lelić, Dokmir i Jovanje, a u Eparhiji šabačkoj: Bjele Vode, Čitluk, Rožanj, Rujevac, Lipnički Šor, Dobrić, Ilinje, Strmovo, Bogoštica i Soko. U svim novim svetinjama gori kandilo i poje se sveta Liturgija.
U Sokolu kod LJubovije 13. oktobra 1990. godine kupio je 19 hektara zemlje i u godinama koje će uslediti podigao manastir posvećen Svetom vladici Nikolaju poznat kao manastir Soko. Najpre u teško pristupačnom prostoru gradi četiri kilometra dug put od Gračanice do Sokola, a 1991. godine uvozi 2.000 tomova delâ vladike Nikolaja štampanih u eparhijskoj štampariji u Himelstiru. Potom 1992. godine u još vrlo smutnim vremenima vrlo mudro organizuje prenos moštiju Svetog vladike Nikolaja iz Amerike u rodni Lelić.
Nažalost, u zemlji počinju sve veći nemiri i nevolje, a episkop Lavrentije teško podnosi i deli sa svojim narodom gorku sudbinu devedesetih, od rata preko Drine, do bombardovanja Srbije. Kolone izbeglica iz Bosne i Hercegovine prelaze Drinu. U većini crkvenih porti u Podrinju, Episkop sa sveštenstvom organizuje humanitarnu pomoć za prognane. Na dan svoje krsne slave, Jovandan 1993. godine, otvara u Šapcu kuhinju za sirotinju. Dva meseca kasnije pridružuje mu se i Crveni krst. Organizuje sakupljanje preko dvadeset šlepera humanitarne pomoći po Nemačkoj za bolnice u Šapcu, Krupnju, LJuboviji, Loznici, Beogradu.
Za manastir Soko episkop Lavrentije je odredio specifičnu misiju: prilagođen je potrebama bogoiskatelja dvadeset prvog veka. U njemu se održavaju seminari sveštenika, veroučitelja, horova, folklornih trupa, prosvetnih radnika, sportista, planinara. Od 2000. godine organizuju se tronedeljni letnji skupovi srpske omladine iz dijaspore pod imenom „Moba“. Omladina posećuje bogosluženja, uči jezik, istoriju i kulturu svojih predaka. Deca dijabetičari iz Bosne i Hercegovine svake godine organizovano provode po par nedelja u manastiru. O mnogim grupama poklonika priča utabana putanja pored deset kapela do krsta iznad manastirskog kompleksa. Krst, težak skoro tri tone, a visok 12 metara, postavljen je 24. novembra 2000. godine. Donator g. Horst Vrobel iz Nemačke je to učinio u znak žaljenja što su posle 50 godina ponovo pale bombe po nevinom srpskom narodu. Manastir Soko poseduje bogatu biblioteku; sale za predavanja, skroman muzej. Ima tri crkve posvećene Svetom vladiki Nikolaju Srpskom, Svetom Jovanu Krstitelju i Saboru srpskih svetitelja. U proleće 2000. godine započinje gradnju manastirskog metoha u Bogoštici, gde se nalazi crkva kopija NJegoševe kapele sa Lovćena posvećena Bogorodici Trojeručici, a pored nje „Dom Desanke Maksimović“ sa željom da bude oaza mladih pesnika i umetnika.
Držeći se pravila da dvojica mogu učiniti više nego jedan, episkop Lavrentije je 2006. godine predložio Svetom Arhijerejskom Saboru da se Eparhija šabačko-valjevska podeli na dve eparhije, Šabačku i Valjevsku, što je i učinjeno.
U Eparhiji je osnovan Informativni centar „Glas Crkve“, koji sve vreme vrlo aktivno vrši misiju, emituje programe, besede i pouke preko radija; štampa duhovnu literaturu i organizuje predavanja.
Prošle godine vladika Lavrentije je obeležio 63. godinu života u monaškoj rizi i 55. godišnjicu arhijerejske službe, što u osmovekovnoj istoriji Srpske Pravoslavne Crkve predstavlja najduži staž jednog arhijereja.
Povodom 50 godina arhijerejske službe, Sveti Arhijerejski Sabor dodelio je episkopu Lavrentiju orden Svetog Save prvog stepena. Republika Srpska ga je odlikovala ordenom NJegoša. Veliki zlatni počasni krst, orden Predsednika Republike Austrije, dobio je 1995. godine za jačanje hrišćanskih i međuljudskih odnosa između dva naroda, kao i za iskazanu brigu za srpske vernike u toj zemlji. Od 1984. godine počasni je građanin nemačkog grada Hildeshajma.
Povodom 40 godina episkopske službe i 50 godina monaškog života, sveštenstvo Eparhije šabačke poklonilo je manastiru Soko veliko crkveno zvono i izdalo dve knjige episkopa Lavrentija: „Tragovi u pesku“ i „Rukoveti“, u okviru kojih su i članci koji su godinama izlazili u „Pravoslavnom misionaru“ i „Pravoslavlju“. Episkop Lavrentije je govorio engleski, nemački i ruski jezik. Bio je član Svetog Arhijerejskog Sinoda od 2002. do 2004. godine. Kao predstavnik i izaslanik Srpske Pravoslavne Crkve učestvovao je na mnogim međucrkvenim sastancima i držao predavanja i referate.
Episkop Lavrentije se upokojio u Gospodu u nedelju, 23. januara 2022. godine u Šapcu.
